Kurs spawacza metodą MAG, MIG, TIG
Spawacze cieszą się dużym powodzeniem na rynku pracy. Dzięki naszym kursom uczniowie mogą zdobyć solidny fach, który zapewni im dobrą pracę!
Spawanie MIG/MAG
• Inne nazwy- spawanie łukowe w osłonie gazowej, spawanie półautomatyczne, spawanie w osłonie CO2. • Sposób pracy - ręczny, z możliwością użycia mechanicznego przemieszczania prowadnika elektrody. • Źródło ciepła - łuk elektryczny. • Osłona jeziorka - gaz nie reagujący z metalem spawanym. • Zakres natężenia prądu - 60¸ 500A. • Moc cieplna - 1¸25kJ/s
Zasada działania
Łuk jarzy się między końcem elektrody a metalem rodzimym w linii złącza. Elektroda jest przesuwana ze stałą prędkością za pomocą silnika o nastawnej prędkości obrotowej. Prąd zależy od prędkości podawania elektrody. Długość łuku jest utrzymywana przez źródło prądu, a spawacz powinien prowadzić wylot prowadnika elektrody na stałej wysokości nad jeziorkiem (zwykle kilkanaście mm). Przestrzeń łukowa i spawany metal są osłaniane gazem dobranym odpowiednio do spawanego metalu. Gazami powszechnie używanymi są: argon, argon z dodatkiem 5% tlenu lub 20% dwutlenku węgla albo czysty dwutlenek węgla. Typowe zastosowanie – wyrób o średniej grubości łączonych elementów, cienkie blachy.
Więcej o metodzie MAG
Spawanie łukowe elektrodą topliwą w osłonach gazowych (MIG-spawanie w osłonach gazów obojętnych, MAG-spawanie w osłonach gazów aktywnych), jest obecnie jedną z najpowszechniej stosowanych metod spawania konstrukcji. Dokładna osłona łuku jarzącego się między elektrodą topliwą a spawanym materiałem zapewnia, że spoina formowana jest w bardzo korzystnych warunkach. Spawanie MIG/MAG zastosowane więc może być do wykonania wysokiej jakości połączeń wszystkich metali, które mogą być łączone za pomocą spawania łukowego. Należą do nich stale węglowe i niskostopowe, stale odporne na korozję, aluminium, miedź, nikiel i ich stopy. Spawanie MIG/MAG polega na stapianiu materiału spawanego i materiału elektrody topliwej ciepłem łuku elektrycznego jarzącego się pomiędzy elektrodą topliwą i spawanym przedmiotem, w osłonie gazu obojętnego lub aktywnego. Metal spoiny formowany jest z metalu stapiającego się drutu elektrodowego i nadtopionych brzegów materiału spawanego. Podstawowe gazy ochronne stosowane do spawania MIG/MAG to gazy obojętne argon, hel oraz gazy aktywne; CO2, H2, O2, N2, i NO, stosowane oddzielnie lub tylko jako dodatki do argonu czy helu. Elektroda topliwa w postaci drutu pełnego, zwykle o średnicy od 0,5¸4,0 mm, podawana jest w sposób ciągły przez specjalny system podający, z prędkością w zakresie od 2,5¸50 m/min. Palnik chłodzony może być wodą lub powietrzem.
Spawanie MIG/MAG
prowadzone może być prądem stałym lub przemiennym we wszystkich pozycjach. Obecnie prawie wyłącznie stosuje się spawanie MIG/MAG prądem stałym z biegunowością dodatnią. Spawanie prowadzone jest jako półautomatyczne zmechanizowane, automatyczne lub w sposób zrobotyzowany. Dzięki dużej uniwersalności procesu, łatwość regulacji , spawanie MIG/MAG pozwala na wykonywanie różnorodnych konstrukcji z różnych metali i stopów w warunkach warsztatowych i montażowych, we wszystkich pozycjach.
Spawanie metodą TIG TIG oznaczony kodem 141. Metodą tą spawa się prądem stałym prawie wszystkie gatunki stali o szerokim zakresie grubości. Często stosowany do spawania cienkich blach, rur cienkościennych o małych średnicach, takich jak te stosowane w przemyśle rowerowym, motoryzacyjnym, lotniczym, kosmicznym jak również przemyśle spożywczym i chemicznym. W szczególności stosowana jest wszędzie tam, gdzie wymagane jest uzyskanie wysokiej jakości i czystości oraz wytrzymałości spoin. Główną zaletą spawania wolframem gazowym (spawanie nietopliwą elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych, takich jak argon, hel lub ich mieszanki) jest to, że praktycznie nie ma odprysków, a opary spawalnicze i ciepło są niskie. Podczas spawania nie powstają praktycznie żadne odpryski, tworzy się na spoinie bardzo znikoma ilość żużla, przez co spoina nie wymaga prawie w ogóle obróbki po spawaniu. TIG jest względnie trudną metodą spawania, ze względu na koordynację wymaganą przez spawacza.
